Сергей Есенин хоһоонноро Сайа тылбааһыгар
Сергей ЕСЕНИН
Не жалею, не зову, не плачу,
Все пройдет, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.
Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна березового ситца
Не заманит шляться босиком.
Дух бродяжий! Ты все реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст.
О моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств.
Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя! иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.
Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льется с кленов листьев медь...
Будь же ты вовек благословенно,
Что пришло процвесть и умереть.
***
Аһыйан, ыҥыран, айманан
Бу ааһар күөх сааһы туппаппын,
Хаһыҥҥа ылларбыт сэбирдэхтии
Аны мин эдэркээн буолбаппын.
Билигин кыраттан долгуйан
Сүрэҕим, нүөлүйэ түспэккин,
Хатыҥнаах хампа күөх дойдукам,
Санаабын кучуйан илпэккин.
Уоскуйбат мин кутум иччитэ!
Тойугум дуолуттан эн куоттуҥ...
Ханнаҕын, ол санаам күүрээнэ,
Ол иэйиим халаана, ханнаҕын?
Ырам да билигин ырааппат.
Олоҕум? Түһээтим дуу, тугуй?
Тэтэркэй сарсыарда эрдэлээн
Мин дьолтон күрэммит курдукпун.
Бары да, бары да барыахпыт,
Көмүс дуй тохторун сырсаммыт...
Ол иһин мэлдьитин алҕаннын
Бу тыллаат, кэхтэри күүтэрбит.
КЛЁН ТЫ МОЙ ОПАВШИЙ
Клен ты мой опавший, клен заледенелый,
Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?
Или что увидел? Или что услышал?
Словно за деревню погулять ты вышел
И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу,
Утонул в сугробе, приморозил ногу.
Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий,
Не дойду до дома с дружеской попойки.
Там вон встретил вербу, там сосну приметил,
Распевал им песни под метель о лете.
Сам себе казался я таким же кленом,
Только не опавшим, а вовсю зеленым.
И, утратив скромность, одуревши в доску,
Как жену чужую, обнимал березку.
***
Сулумах күлүөнүм, чоҥкуйа мууһуран
Соҕотох турдаххыан, тибиини утаран...
Түҥнэри төлкөлөөх билгэни сэрэйдиэҥ?
Дьиэҕиттэн ол иһин тахсаҥҥын түбэстиэҥ?
Туораттан көрөннөр итирик харабыл
Атаҕын үлүппүт дииллэрэ эрэбил.
Бэйэм да эн киэпкин кэтиэхчэ курдукпун,
Бу киэһэ мин дьиэбин булуом дуо, билбэппин.
Мин суолбар көрсүбүт хас маһы аахтара
Сайыны ыллаатым, силлиэлиин куотуһа.
Эн курдук тулуурдаах чиҥ мастыы сананным,
Ол эрэн өссө да чээл күөхтүү өргөйдүм.
Сиэр-майгы диэн тугун олох да умуннум,
Көрсүүм диэн хатыҥы алҕаска мин куустум.
БЕРЁЗА
Белая берёза
Под моим окном
Принакрылась снегом,
Точно серебром.
На пушистых ветках
Снежною каймой
Распустились кисти
Белой бахромой.
И стоит береза
В сонной тишине,
И горят снежинки
В золотом огне.
А заря, лениво
Обходя кругом,
Обсыпает ветки
Новым серебром.
КЫЫС ХАТЫҤ
Кылбаа маҥан кыыс хатыҥ
Турар түннүк анныгар,
Үрүҥ көмүс хаар хаһыҥ
Күлүмүрдүүр санныгар.
Хаардаах намчы лабаалар
Нуоҕайдара буоланнар
Намылыһан түспүттэр
Маҥан хаар бытырыыстар.
Оннук турар кыыс хатыҥ
Уу чуумпуга нуурайан,
Кыһыл көмүс уот кыымын
Кыырпах хаарга оонньотон.
Онтон күн аат харата
Хатыҥ тула эргийэр,
Хаардаах намчы лабааҕа
Хаттаан көмүһү ыһар.
2017 сыл.